Burn-out werk gerelateerd?!

/in /door

WHO: burn-out geen ziekte maar werk gerelateerde uitputting

 

Je hebt het vast gelezen, het WHO erkent burn-out niet langer als een ziekte, een medische conditie, maar ziet het als werkgerelateerde uitputting. Kennelijk hebben ze daar mijn column ‘Vraagt een HR-manager‘ uit 2014 nog niet gelezen, dus hierbij toch nog maar een keer mijn visie.

Een burn-out is NOOIT werk-gerelateerd, tenzij:

  1. Je een slaaf bent  (geschiedenis was niet echt mijn vak, maar volgens mij is dat in elk geval in Nederland afgeschaft*)
  2. Je het allesbehalve getroffen hebt met je leidinggevende
  3. Je het verkeerde vak hebt gekozen

Wat die laatste betreft: stel je voor, deze ‘handige’ Harry zou een klusbedrijf beginnen… Ik garandeer je dat ik dan binnen 3 weken een burn-out heb! Doe mij maar ingewikkelde trauma’s, depressies, fobieën of een ‘simpele’ burn-out, daar draai ik mijn hand niet voor om. Maar technische klusjes?! Het zweet breekt me nu al uit…

En wat nummer 2. betreft: dat kan zeker! Er zijn nu eenmaal goede managers en… Voorbeelden en tips genoeg in mijn boek. Voor beide. Maar geen enkele weldenkende directie betaalt haar medewerkers om ziek te worden. Toch?!

 

Kies een baan die bij je past, dan hoef je nooit meer te werken! Confucius

 

 

 

 

 

 

*) En als je eenieder een welverdiend loon gunt, koop je natuurlijk zoveel mogelijk ‘fairtrade’ en zeker geen T-shirt voor een euro of drie dan wel een te goedkope Chinese bolide, dankzij Tibetaans en Oeigoers ‘vrijwilligerswerk’ ! Vrede en vrijheid voor iedereen!

 

 

Ben jij Blauw?

/in /door

 

“Ben jij blauw?” vraagt een jonge collega me tijdens een bijeenkomst. “Eh nee, ik ben Harry, Harry Grob.” “Ja, nee, leuk, haha, ik bedoel dat systeem met die vier…” “Oh, kernkwadranten bedoel je?” onderbreek ik haar. “Eh, nee” met zoekende blik. “Disc dan?” “Nee”. “Mmm, SWOT of Transactionele Analyse?” “Eh nee, ook niet, ik bedoel…” “Oh, Human Design?” probeer ik tenslotte nog.

“Neehee, dat niéuwe systeem, Inzicht Ontdekking. Je weet wel, je vult een test in en dan weet je precies wie je bent. Je eigen ‘gebruiksaanwijzing’ zeg maar.” “Dat is lekker”, antwoord ik, “en daar komen ze nu mee?!” “Pardon?” “Dus ik ben al zo’n 50, 60 jaar voor niets op zoek naar mezelf? Ik had alleen maar even zo’n test hoeven in te vullen?!” Nou ja, zo simpel was het nou ook weer niet gaf ze schoorvoetend toe. Het was meer een hulpmiddel.

Hoe komt het toch dat er telkens ‘nieuwe’ methodes ontstaan, die vaak een hele schare aan volgers trekt? Waarom hebben we de behoefte om mensen in een vakje te stoppen en te etiketteren, of het nou zo’n ‘nieuw’ systeem is of een medische diagnose uit de GGZ?

 

 

 

Ik begrijp heel goed dat mijn ‘systeem’, het Grobbologisch Kromdenken (zie Goeroe Harry), bij mijn collega’s nooit een succes is geworden; het telt inmiddels ruim 7 miljard hokjes… Tja, als men dan toch zo graag in een hokje wil?! Nadelen te over aan mijn methode: je raakt nóóit uitgeleerd bijvoorbeeld en bij elke nieuwe cliënt nog steeds ‘un peu nerveux’; zou het me dit keer weer lukken?! Zó iemand heb ik immers nog nooit ontmoet.

 

Waarom kunnen we niet open staan voor het wonder dat ieder mens is? Zonder meteen te oordelen en te etiketteren?! Ieder mens is immers volkomen uniek, waardevol en bijzonder! Open staan voor het mysterie, het NIET durven weten, NIET doen. Alleen maar die spiegel te zijn, zo helder mogelijk. En op het juiste moment, de juiste snaar raken. Met compassie, én, alle bewondering overigens voor hun moed, zoals je duidelijk zal worden uit mijn volgende column.

Begrijp me niet verkeerd; methodes kunnen, mits deskundig én integer toegepast, zeker hun nut hebben. Maar meer dan een hulpmiddel is het niet. Wees je dat altijd bewust. Tenzij je liever in hokjes en etiketjes gelooft dan in jezelf…

 

Wat heb je gedaan?!

/in /door

“Wat heb je gedaan? Hoe kan ik me nou na vijf sessies al zo’n stuk beter voelen? Ik snap het niet, we hebben alleen maar fijn gepraat?!” Tja, wat heb ik gedaan? Het Westerse denken; iets bereiken door iets te doen. Maar soms, nee vaak, bereik je meer als je ‘niet’ doet. En ‘niet doen’ is niet niets… 

Sterker nog, dat wat ik doe tijdens een sessie bepaalt voor slechts 1/12 (!) het eindresultaat. Begrijp me goed, als ik iets verkeerds doe, kan ik het totaal verzieken. Maar het ‘doen’, op welke manier dan ook (de methodiek, het behandelplan) wordt overgewaardeerd. Want als ‘doen’ het wondermiddel zou zijn, zouden we dan na decennia van geestelijke gezondheidszorg, nu niet voor nagenoeg elke mentale disbalans of stoornis een behandelplan mét succesgarantie moeten hebben? Iets in de trant van: bij persoonlijkheidstype A met stoornis B gebruike men methodiek X en medicatie Y?! We weten allemaal dat het zo niet werkt. 

Hoe dan wel? Tja, kon ik dat maar uitleggen. Nooit gelukt. Tientallen presentaties voor werkgevers, zorgverzekeraars, HR-clubs, ziekenhuizen en noem maar op; het enige dat iedereen begreep, was mijn passie voor mensen. Maar hoe?

Ik ben de bedrijfsarts van een zorgverzekeraar die dit talent in me zag, nog altijd bijzonder dankbaar! Ik kijk terug op prachtige jaren in het klooster in Enschede; honderden dappere cliënten die hun problemen, angsten, hun stress, trauma’s, depressies en fobieën overwonnen. En nu ik het kennelijk anderen niet kan leren, blijf ik het, met alle liefde, zelf doen, o.a. in het gastvrije, serene klooster van Denekamp.

 

 

Charlie Chaplin

/in /door

Dit schreef Charlie Chaplin in mijn geboortejaar toen hij 70 werd:

“Op het moment dat ik van mezelf begon te houden, begreep ik dat ik steeds weer en bij iedere gelegenheid, op het juiste moment en op de juiste plaats ben. Dat alles wat gebeurt goed is. Vanaf dat moment heb ik rust.
Nu weet ik dat men dat VERTROUWEN noemt.
Op het moment dat ik van mezelf begon te houden, kon ik accepteren dat emotionele pijn en lijden slechts waarschuwingen voor me zijn, dat ik niet mijn waarheid leef. Nu weet ik dat men dat AUTHENTICITEIT noemt.

Op het moment dat ik van mezelf begon te houden, ben ik ermee opgehouden naar een ander, beter leven te verlangen.
Ik kon zien dat alles om me heen een uitnodiging is om te groeien. Nu weet ik dat men dat RIJPEN noemt.
Op het moment dat ik van mezelf begon te houden, ben ik ermee opgehouden mezelf van mijn vrije tijd te beroven. Ik ben opgehouden met het bedenken van geweldige projecten voor de toekomst. Op het moment doe ik slechts dat wat me vreugde en plezier brengt,
 waar ik van hou en wat mijn hart blij maakt.
Op mijn manier en in mijn eigen tempo.
Nu weet ik dat men dat EERLIJKHEID noemt.

Op het moment dat ik van mezelf begon te houden, heb ik me bevrijd van alles dat niet gezond voor me was.
Van eten, mensen, dingen en situaties,
van alles dat me steeds maar weer naar beneden trok, weg van mezelf.
In eerste instantie noemde ik dat gezond egoïsme, nu weet ik dat het ZELFLIEFDE is.
Op het moment dat ik van mezelf begon te houden, ben ik gestopt met altijd gelijk willen hebben.
Daardoor heb ik me steeds minder geïrriteerd. Nu weet ik dat men dat NEDERIGHEID noemt.

Op het moment dat ik van mezelf begon te houden, heb ik geweigerd nog langer in het verleden te leven en me zorgen te maken om de toekomst.
Nu leef ik alleen nog maar in het ogenblik, daar waar alles gebeurt.
Zo leef ik op dit moment iedere dag en noem het BEWUST ZIJN.

Op het moment dat ik van mezelf begon te houden,
begreep ik dat mijn denken me klein en ziek kan maken.
Op het moment dat ik mijn hart liet spreken echter werd mijn verstand, mijn denken, een belangrijke partner.
Deze verbinding noem ik nu DE WIJSHEID VAN HET HART.
We hoeven niet meer bang te zijn om ons bloot te geven. Ook hoeven we geen conflicten met onszelf en anderen te vrezen: zelfs sterren botsen weleens op elkaar en juist daardoor ontstaan er weer nieuwe. Nu weet ik: DAT IS HET LEVEN…

Het verhaal van Miriam

/in /door

Thuis komen te zitten met burn-out klachten op 25-jarige leeftijd was niet iets wat ik verwacht had. Achteraf waren zowel de mentale als fysieke signalen al een ruime tijd aanwezig, maar ik had deze te lang genegeerd. Ik ging ervan uit dat door een aantal weken rust te nemen mijn klachten wel over zouden gaan. Gelukkig verwees mijn werkgever mij door naar Harry. Mijn werk was namelijk niet de enige oorzaak van mijn burn-out, zelf had ik daar ook een groot aandeel in.

 

De sessies voelden al gelijk warm en vertrouwd. Ik kreeg ruimte om mijn verhaal op mijn eigen tempo te vertellen en om mijn emoties te tonen. Niet één keer heb ik het gevoel gehad dat Harry een oordeel had. Tijdens de sessies werd er natuurlijk veel gesproken, maar we hebben ook oefeningen, testjes en rollenspellen gedaan. De sessies waren perfect op mij als persoon afgestemd. Na iedere sessie had ik voldoende stof om over na te denken, maar dit voelde niet als last op mijn schouders.

 

 

Doordat Harry mij telkens een spiegel voorhield, kwam ik er uiteindelijk achter dat ik geen ‘nee’ kon zeggen tegen de mensen om mij heen. Als ik dat wel deed, kreeg ik namelijk een groot schuldgevoel. Hierdoor had ik mijzelf op allerlei vlakken behoorlijk wat werk op de hals gehaald, maar mezelf ook een constante druk opgelegd. Daarnaast wist ik niet meer hoe ik goed kon ontspannen. Genoeg punten om mee aan de slag te gaan en wat ben ik blij dat ik daarbij hulp heb gekregen van Harry.

 

In mijn dagelijkse leven heb ik nog steeds profijt van de sessies met Harry. Op werk-gerelateerd gebied kan ik beter mijn grenzen aangeven en durf ik voor mijzelf op te komen indien dit nodig is. In mijn privéleven heb ik de grootste ontwikkeling gemaakt. Ik kies ervoor om te doen wat ik écht leuk vind zonder dat ik mij schuldig voel tegenover vrienden, familie etc. Ik heb meer vrije tijd voor mijzelf gecreëerd en zit gelukkig weer lekker in mijn vel. Natuurlijk zijn er wel eens momenten dat ik eens mijn grenzen op zoek, maar ik luister nu op tijd naar mijn fysieke of mentale signalen. Ik ben dankbaar dat ik weer de touwtjes in eigen handen heb kunnen nemen, ik ben namelijk verantwoordelijk voor mijn eigen geluk.

Wat praat je veel

/in /door

‘Wat praat je veel Harry, tenminste, veel meer dan in het begin’. ‘Dat is een goed teken’ zeg ik tegen Monique tijdens onze laatste sessie. ‘Hoezo?’ vraagt ze me. ‘Dat betekent dat we, bijna, klaar zijn’. ‘Dat gevoel had ik ook al,’ zei ze, ‘alsof we nu een normale conversatie hebben. Wat een verschil hè met een half jaar geleden, hoe ik me toen voelde? Vreselijk vond ik dat tijdens onze eerste sessies, zo stil als je was. Soms keek je me minutenlang zwijgend aan… er gebeurde van alles, maar wat?! Maar zo blij hoe ik me nu voel. Ik denk dat je gelijk hebt, we zijn klaar!’

 

 

Woorden… hoe vaak begrijpen we ze niet goed? Overschatten we de waarde ervan. En hoe vaak worden ze niet gebruikt om te misleiden, bewust of onbewust?! Zelf luister ik amper naar de woorden… meer naar de bedoeling erachter, de taal van het lichaam, de energie die ik voel. En vaak is stilte de beste heelmeester. Stilte opent, stilte heelt, stilte geeft licht en lucht. Laten we leren om stiller te zijn, meer te leren praten met ons hart. En zo delen wat om niet met ons is gedeeld, de Liefde. En als je in dialoog met de ander gaat, stel je dan de volgende vragen vóór je wat zegt, zoals ik leerde van mijn vriend Jan en verwonder je over het effect op je ontmoeting:

 

  • Is het waar?
  • Is het nodig?
  • Is het aardig?