Al gaf de intake haar het vertrouwen om met het traject te beginnen, toch maakt ze nog een licht nerveuze indruk als ze in het klooster in Denekamp arriveert voor de eerste sessie. Uiteraard stel ik haar op haar gemak met een heerlijk kopje koffie, wat lekkers van de Zusters van het Franciscushuis en de vraag: ‘Gaat het?’ ‘Eh, jawel hoor, maar ik vind het nog wel een beetje spannend!’ ‘Waarom? Vraag ik haar.

 

‘Nou, ik hoef hier geen toneel te spelen, dat had ik allang gezien, dus ik sta wel aan het begin van een pittig traject’ antwoordt ze eerlijk. ‘Aan het begin? Vraag ik haar.  Volgens mij ben je al op de helft!’ ‘De helft? Hoezo?’ vraagt ze verbaasd. ‘Jij hebt het lef om eerlijk naar jezelf te kijken, dat is de moeilijkste stap. Niet voor niets noemen ze dat in het Oosten ‘De tijger omhelzen’. Die moed heb jij al getoond. Je wilt ze de kost niet geven die daar op hun sterfbed nog niet aan zijn begonnen…’

 

 

 

 

En zo begon ook zij, met hernieuwde moed, de ‘spiegel-therapie’. ‘Maar zijn we niet állemaal spiegels voor elkaar, alle mensen?’ vroeg ze me later. ‘Absoluut’ antwoordde ik, maar niet elke spiegel lijkt mij even zuiver. De meeste zijn lachspiegels in mijn ervaring. Niet voor niets zeggen kinderen vaak ‘Wat je zegt, ben je lekker selluf!’ Socrates’ idee!

De kunst is om intuïtie te ontwikkelen voor heldere spiegels; mensen die je eerlijk laten zien zoals je bent. Al kan dat, sóms, ook confronterend zijn; maar als het vanuit vriendschap en liefde komt, voel je dat en helpt het je uiteindelijk verder. Lijd je bijvoorbeeld aan halitose, zullen steeds meer mensen afstand van je nemen. Maar een échte vriend of vriendin attendeert je daarop.

 

Zo schonk ik zelf in het begin in mijn kantoor van het prachtige klooster in Enschede bijvoorbeeld oploskoffie… Wiener Melange, vond ik toen lekker, echt waar! Tot een goede klant, voor het eerst bij mij op bezoek, na de eerste slok een vies gezicht trok. ‘Is toch lekkere koffie?!’ vroeg ik. ‘Nee Harry, dit ís geen koffie!’ Toen begreep ik pas waarom zelden iemand een tweede kopje wilde. ‘Doe maar een glaasje water’… Uiteraard meteen een Jura gehaald en daarna schonken we drie keer meer koffie! Ook een klant die klaagt, is goud waard! Hij of zij is je bedrijf, dus ook jou, namelijk toegedaan. Net als je goede vrienden. Koester hen, en wat die ‘lachspiegels’ betreft? Tja, wat zal ik zeggen… laat je de kop…

 

“Ben jij blauw?” vraagt een jonge collega me tijdens een bijeenkomst. “Eh nee, ik ben Harry, Harry Grob.” “Ja, nee, leuk, haha, ik bedoel dat systeem met die vier…” “Oh, kernkwadranten bedoel je?” onderbreek ik haar. “Eh, nee” met zoekende blik. “Disc dan?” “Nee”. “Mmm, SWOT of Transactionele Analyse?” “Eh nee, ook niet, ik bedoel…” “Oh, Human Design?” probeer ik tenslotte nog.

“Neehee, dat niéuwe systeem, Inzicht Ontdekking. Je weet wel, je vult een test in en dan weet je precies wie je bent. Je eigen ‘gebruiksaanwijzing’ zeg maar.” “Dat is lekker”, antwoord ik, “en daar komen ze nu mee?!” “Pardon?” “Dus ik ben al zo’n 50, 60 jaar voor niets op zoek naar mezelf? Ik had alleen maar even zo’n test hoeven in te vullen?!” Nou ja, zo simpel was het nou ook weer niet gaf ze schoorvoetend toe. Het was meer een hulpmiddel.

Hoe komt het toch dat er telkens ‘nieuwe’ methodes ontstaan, die vaak een hele schare aan volgers trekt? Waarom hebben we de behoefte om mensen in een vakje te stoppen en te etiketteren, of het nou zo’n ‘nieuw’ systeem is of een medische diagnose uit de GGZ?

 

 

 

Ik begrijp heel goed dat mijn ‘systeem’, het Grobbologisch Kromdenken (zie Goeroe Harry), bij mijn collega’s nooit een succes is geworden; het telt inmiddels ruim 7 miljard hokjes… Tja, als men dan toch zo graag in een hokje wil?! Nadelen te over aan mijn methode: je raakt nóóit uitgeleerd bijvoorbeeld en bij elke nieuwe cliënt nog steeds ‘un peu nerveux’; zou het me dit keer weer lukken?! Zó iemand heb ik immers nog nooit ontmoet.

 

Waarom kunnen we niet open staan voor het wonder dat ieder mens is? Zonder meteen te oordelen en te etiketteren?! Ieder mens is immers volkomen uniek, waardevol en bijzonder! Open staan voor het mysterie, het NIET durven weten, NIET doen. Alleen maar die spiegel te zijn, zo helder mogelijk. En op het juiste moment, de juiste snaar raken. Met compassie, én, alle bewondering overigens voor hun moed, zoals je duidelijk zal worden uit mijn volgende column.

Begrijp me niet verkeerd; methodes kunnen, mits deskundig én integer toegepast, zeker hun nut hebben. Maar meer dan een hulpmiddel is het niet. Wees je dat altijd bewust. Tenzij je liever in hokjes en etiketjes gelooft dan in jezelf…

 

‘Wat praat je veel Harry, tenminste, veel meer dan in het begin’. ‘Dat is een goed teken’ zeg ik tegen Monique tijdens onze laatste sessie. ‘Hoezo?’ vraagt ze me. ‘Dat betekent dat we, bijna, klaar zijn’. ‘Dat gevoel had ik ook al,’ zei ze, ‘alsof we nu een normale conversatie hebben. Wat een verschil hè met een half jaar geleden, hoe ik me toen voelde? Vreselijk vond ik dat tijdens onze eerste sessies, zo stil als je was. Soms keek je me minutenlang zwijgend aan… er gebeurde van alles, maar wat?! Maar zo blij hoe ik me nu voel. Ik denk dat je gelijk hebt, we zijn klaar!’

 

 

Woorden… hoe vaak begrijpen we ze niet goed? Overschatten we de waarde ervan. En hoe vaak worden ze niet gebruikt om te misleiden, bewust of onbewust?! Zelf luister ik amper naar de woorden… meer naar de bedoeling erachter, de taal van het lichaam, de energie die ik voel. En vaak is stilte de beste heelmeester. Stilte opent, stilte heelt, stilte geeft licht en lucht. Laten we leren om stiller te zijn, meer te leren praten met ons hart. En zo delen wat om niet met ons is gedeeld, de Liefde. En als je in dialoog met de ander gaat, stel je dan de volgende vragen vóór je wat zegt, zoals ik leerde van mijn vriend Jan en verwonder je over het effect op je ontmoeting:

 

• Is het waar?
• Is het nodig?
• Is het aardig?

Nivea?

 

Simon is een gouden werknemer. Niets is hem te veel, het woord ‘nee’ kent hij niet. Loyaal, vriendelijk en ook nog eens heel accuraat. Ook privé is hij er voor iedereen. Kortom, collega’s, vrouw, kinderen, familie en vrienden, iedereen is blij met hem. Hij zal niemand vergeten, behalve dan… zichzelf.

Als zijn manager zich zorgen maakt over zijn werkdruk en de eerste tekenen van overspanning waarneemt, wimpelt hij ook dat weg. ‘Ga eens met Harry praten’ adviseert hij hem. ‘Een intake kan toch geen kwaad?!’ Toch zal het nog drie jaar (!) duren voordat Simon, inmiddels op zijn tandvlees, er eindelijk aan toegeeft en mij belt.

 

Tijdens de intake lucht hij zijn hart. Ik word al moe van het luisteren naar zijn agenda en wat hij allemaal op een dag doet. Maar gelukkig, zo stel ik, is het binnenkort Kerstvakantie en kun je even lekker bijkomen. Toch? Nou, niet echt. Met Kerst komen zijn ouders, de hele dag. En hoe goed zij ook met zijn ouders kunnen, het is toch best een hele opgave. Maar je kunt ze toch ook alleen uitnodigen voor een brunch of het Kerstdiner opper ik. Ja, zo was het ook begonnen, met een Kerstbrunch. Maar ach, al gauw bleven ze, weliswaar op zijn verzoek, voor nog een kopje thee, en weer wat later ook voor het diner. En sindsdien kwamen ze de hele dag.

 

 

 

 

‘Vinden ze dat zelf ook leuk?’ vraag ik voorzichtig. ‘Vast wel’ antwoordt Simon. ‘Heb je dat gevraagd dan?’ ‘Eh, nee’. ‘Waarom niet?’ ‘Ik wil ze niet kwetsen!’ ‘Dat begrijp ik, maar je kan het toch voorzichtig opperen?’ De volgende sessie komt Simon opgelucht binnen. Hij had het er met zijn moeder over gehad. En wat bleek? Ook zij vonden het een hele opgave, maar wilden Simon niet kwetsen… zijn vader miste zijn middagdutje en de hele dag met de (klein-)kinderen was voor hen toch best wel zwaar. S ’avonds waren ze echt uitgeput. Volgend jaar Kerst komen ze alleen eten vertelt Simon opgelucht. ‘Gelukkig’ antwoord ik, ‘dus vanaf nu gebruik je meer NIVEA?!’ ‘Pardon?’ NIVEA: niet invullen voor een ander. Vraag het gewoon! Of blijf aannames bedenken…

 

Of: hoe angst je IQ halveert…

 

Lieve lezers, meestal verhaal ik in mijn columns, net als in mijn boek, over een ontroerend, ontwapenend of ‘Eureka’ moment uit een traject van één van mijn cliënten. Maar nu, zo in de nazomer van mijn leven, moet ik zelf ook maar eens met de billen bloot.

Ik neem je mee naar een gênant moment uit mijn eigen leven. Uiteraard, ter lering ende vermaak. En, in een tijd waarin velen zich depri en machteloos lijken te voelen, ter bemoediging bovendien.

 

 

 

Consistent incontinent?!

 

Februari 2013. Ik reed terug vanaf mijn training in Oregon naar San Francisco toen ik onderweg mijn innerlijke Stem (ja, ik ben toch wel wat zweveriger dan sommigen plachten te denken…) hoorde zeggen: ‘Je gaat binnenkort je nieuwe vrouw ontmoeten’. Aangezien mijn Stem me altijd trouw had gediend, bedacht ik me geen moment. Ik nam de volgende afslag en reed naar het centrum van, hoe toepasselijk, het stadje Eureka in het noorden van Californië. Om alvast een kadootje voor haar te kopen. Niet veel later ontmoette ik haar, nietsvermoedend uiteraard, na een ongelooflijke aaneenschakeling van ‘toeval op toeval’, dankzij het onvolprezen G.P.S.*.

 

Ik schrijf een half jaar later. Nog steeds stapelverliefd. Ik word vroeg wakker en schrik me het leplazerus: m’n bed is nat… Gelukkig aan mijn kant, pfff… Ik schaam me dood, en terwijl mijn lief nog slaapt, verschoon ik snel het bed en mezelf en doe net of er niets is gebeurd. Gauw vergeten! Helaas, volgende ochtend: potverdriedubbeltjes nog ’s aan toe zeg, wéér! Zelfde plek. Nee hè, incontinent op m’n 54^e?! Gelukkig, mijn tweede grote liefde in m’n leven (hoe rijk kan een man zijn?!), slaapt nog. Tenminste, dat dacht ik. En ja hoor, de derde nacht, wéér… Nu doet ze niet of ze slaapt. Gelukkig reageert ze wel heel begripvol: ‘Ach Harry, maakt toch niet uit, misschien is het iets medisch?! Maar je bent in elk geval wel heel consistent incontinent!’ ‘Eh, pardon?’ ‘Nou, je plast telkens op precies dezelfde plek. Laat me ’s kijken.’ ‘Eh, nee!!’ En ja hoor, ze trekt zo het dekbed omhoog en zegt: ‘Mmm, vreemd, telkens dezelfde plek? Ik ruik ook niks?!’ Ze trekt het laken eraf, voorts de onderliggende hoes en zegt droog: ‘Nou, volgens mij lek jij niet maar je waterbed!’…

 

We lagen dubbel van het lachen! Ik heb me nog nóóit zo opgelucht gevoeld. En dit is nu precies wat angst met je doet! Het geeft je oogkleppen, het zet je gezonde verstand op non-actief (evenals je immuunsysteem), het zorgt voor een bewustzijnsvernauwing. Natuurlijk ‘wist’ ik dat ik op een waterbed sliep, notabene al 30 jaar, maar de angst verblindde me! Lieve mensen, wat er ook in je leven gebeurt, wat er ook in de wereld gebeurt, ‘vrees niet, maar heb lief’ zoals je in een wijs boek kunt lezen. En laat je de kop niet gek maken! Door niets of niemand. Noch door de overheid, noch door de media (eender welke), en zelfs niet door jezelf…

 

 

*) God’s Positioning System