Machteloos gevoel?

/in /door

 

Over de kracht van íeder mens

 

‘Niets kan geïsoleerd bestaan’ zo leerde Krishnamurti ons. We zijn allemaal van elkaar en de aarde afhankelijk. Dankbaarheid naar de aarde en elkaar is de simpelste weg naar geluk. Niet alleen de aarde maar ook veel mensen delen de vruchten van hun talent zo maar met ons. Delen is dé scheppingswet, alles wordt voortdurend gedeeld.

Door de vruchten van jouw specifieke talenten te delen, creëer je geluk voor hen. En daarmee voor jezelf. In een tijd waarin we lijken te worden overspoeld met de ene ‘crisis’ na de andere, voelt menigeen zich machteloos. Vooral zij die naar liefde en broederschap verlangen, een betere wereld, voor iedereen.

 

Machteloos? Niets is minder waar! Onderschat nooit het effect van jouw manier van leven, jouw voorbeeld! Elke blik, élke actie, élk woord, élk gebaar, élke euro die je uitgeeft, kan verdeling brengen. Of verbinding. Angst of Liefde. Aan jou de keuze.

 

Nu we de zoveelste crisis achter ons hebben, is het wellicht goed om er iets van te leren. Hoe je daar ook over denkt, één ding is zeker, een universele waarheid; angst is een slechte raadgever. In mijn column ‘Consistent incontinent’  kon je lezen hoe het je blik vernauwt, je ‘dom’ maakt en daarmee je keuzemogelijkheden beperkt. Elke dictator*, van welke signatuur dan ook, weet dit. Als er voortdurend angst gezaaid wordt, en je slechts één kant van welk onderwerp dan ook hoort, dan is het oppassen geblazen en tijd om zélf waar te nemen en te onderzoeken. ‘The only thing we have to fear, is fear itself’, Franklin D. Roosevelt.

 

 

 

 

Kortom, wát er ook gebeurt, wees verstandig, maar niet bang. Leef jóuw leven, zo gezond mogelijk (bijvoorbeeld a.d.h.v. mijn boek) maar bovenal in liefde. Deel het goede, én focus je op het goede. Je oogst immers wat je zaait…

 

 

 

*) De hoopgevende visie van socioloog Martha Beck over hun én onze toekomst: https://youtu.be/Xz9IJMMWP4M

Zelfvertrouwen

/in /door

Kan zelfvertrouwen groeien?

 

‘Ik heb geen zelfvertrouwen’ oppert mijn cliënt aan het begin van de intake. ‘Aha’, antwoord ik, ‘dus het valt nog wel mee?!’ ‘Hoe bedoel je?’ ‘Nou, iemand die echt geen zelfvertrouwen heeft, durft zelfs dat niet te zeggen’… Mijn cliënt begrijpt het, maar vraagt vervolgens ‘Hoe krijg ik dan meer zelfvertrouwen?’ ‘Dat is helaas onmogelijk’ antwoord ik…

 

Méér zelfvertrouwen? Je zelfvertrouwen vergroten? Legio boeken en cursussen als je even gaat zoeken. Maar kan dat überhaupt? Naar mijn mening niet. Je vertrouwt jezelf, óf niet! Er is hier geen middenweg of leerproces. Laat het me uitleggen. Want wat is zelfvertrouwen?

Grofweg kun je dat zélf bepalen of láten bepalen. In het laatste geval is je zelfvertrouwen afhankelijk van het respect van anderen, of niet, van complimenten en/of kritiek. Zeker is in elk geval dat je zelfvertrouwen als een jojo zal variëren. Toch maar zo’n cursus dan?

 

 

Wellicht verstandiger om het zelf, intrinsiek te bepalen. Als ik aan cliënten vraag hoe het met hun zelfvertrouwen zit, antwoorden ze vaak iets in de trant van: ‘Best redelijk, want ik ben goed in sus en zo, ik kan goed dit en dat.’ Een klassieke gedachtegang van menig Westerling, het zelfvertrouwen ophangen aan je prestaties. Ook die manier zal het jojo-effect genereren!

Beter, veel beter lijkt het mij, om je zelfvertrouwen op te hangen aan wie je BENT. Jezelf vertrouwen dus, blij zijn met jezelf. Je sterke kanten, je zwakke kanten, je leuke kanten en je…

Zolang je je best maar doet, toch?! Want, of je nou in God gelooft of de evolutietheorie (of beide), het heeft onnoemelijk veel energie en tijd gekost om JOU hier te krijgen. Een geschenk voor de wereld (‘The gift you are’, John Denver)! Een ongelooflijk wonder, volslagen uniek. En als Zij tevreden zijn, waarom zou jij dat dan niet zijn?!

Simon

/in /door

Nivea?

 

Simon is een gouden werknemer. Niets is hem te veel, het woord ‘nee’ kent hij niet. Loyaal, vriendelijk en ook nog eens heel accuraat. Ook privé is hij er voor iedereen. Kortom, collega’s, vrouw, kinderen, familie en vrienden, iedereen is blij met hem. Hij zal niemand vergeten, behalve dan… zichzelf.

Als zijn manager zich zorgen maakt over zijn werkdruk en de eerste tekenen van overspanning waarneemt, wimpelt hij ook dat weg. ‘Ga eens met Harry praten’ adviseert hij hem. ‘Een intake kan toch geen kwaad?!’ Toch zal het nog drie jaar (!) duren voordat Simon, inmiddels op zijn tandvlees, er eindelijk aan toegeeft en mij belt.

 

Tijdens de intake lucht hij zijn hart. Ik word al moe van het luisteren naar zijn agenda en wat hij allemaal op een dag doet. Maar gelukkig, zo stel ik, is het binnenkort Kerstvakantie en kun je even lekker bijkomen. Toch? Nou, niet echt. Met Kerst komen zijn ouders, de hele dag. En hoe goed zij ook met zijn ouders kunnen, het is toch best een hele opgave. Maar je kunt ze toch ook alleen uitnodigen voor een brunch of het Kerstdiner opper ik. Ja, zo was het ook begonnen, met een Kerstbrunch. Maar ach, al gauw bleven ze, weliswaar op zijn verzoek, voor nog een kopje thee, en weer wat later ook voor het diner. En sindsdien kwamen ze de hele dag.

 

 

 

 

‘Vinden ze dat zelf ook leuk?’ vraag ik voorzichtig. ‘Vast wel’ antwoordt Simon. ‘Heb je dat gevraagd dan?’ ‘Eh, nee’. ‘Waarom niet?’ ‘Ik wil ze niet kwetsen!’ ‘Dat begrijp ik, maar je kan het toch voorzichtig opperen?’ De volgende sessie komt Simon opgelucht binnen. Hij had het er met zijn moeder over gehad. En wat bleek? Ook zij vonden het een hele opgave, maar wilden Simon niet kwetsen… zijn vader miste zijn middagdutje en de hele dag met de (klein-)kinderen was voor hen toch best wel zwaar. S ’avonds waren ze echt uitgeput. Volgend jaar Kerst komen ze alleen eten vertelt Simon opgelucht. ‘Gelukkig’ antwoord ik, ‘dus vanaf nu gebruik je meer NIVEA?!’ ‘Pardon?’ NIVEA: niet invullen voor een ander. Vraag het gewoon! Of blijf aannames bedenken…