“Dankbaar?”

Een manager, 55-plus: heel druk en altijd onderweg. Als hij zo door buffelt, denk ik, dat de huidige discussie over de AOW-leeftijd voor hem niet zo heel veel meer uitmaakt …

De betreffende man blijkt al een hartaanval overleefd te hebben en ook heeft hij een vorm van kanker, met hulp van de dokter, met succes bestreden. Ik vraag hem: “Goh, ben je je lichaam niet dankbaar dat…”. Nog vóór ik “dat je genezen bent” kan uitbrengen, antwoordt hij geïrriteerd: “Dankbaar?! Mijn lichaam heeft mij in de steek gelaten”!

Ik laat een stilte vallen, kijk hem diep in zijn ogen en vraag hem vervolgens: “Heeft jouw lichaam jou in de steek gelaten of heb jij je lichaam in de steek gelaten”?

Hoe komt het toch dat wij mensen zoveel ‘for granted’ nemen? Waarom waarderen wij bijvoorbeeld onze gezondheid pas op het moment dat we die kwijtraken, terwijl we wéten dat ‘voorkomen beter is dan genezen’?

In de maatschappij is op dit moment een verschuiving zichtbaar van curatieve naar preventieve zorg. Maar nog niet elke organisatie lijkt dat in te zien. Tijdens een presentatie voor een Industriële Kring bleek mij dat weer eens.

Eén van de aanwezige directeuren, het type Bourgondiër en één van ‘niet zeur’n, maar werk’n’, vond preventie maar grote onzin. Daarop vroeg ik hem: “in wat voor auto rijdt u”? Geheel naar verwachting, antwoordde hij: “een Mercedes”. Daarna vroeg ik hem met welke veiligheidsopties, airbags e.d., zijn auto zoal is uitgerust en wat de kosten daarvan waren. “Weet ik veel, tien mille”?! was zijn antwoord. Ik vroeg hem daarop: “maar waarom geeft u zo’n bedrag

wel daaraan uit? U hoopt toch, neem ik aan, dat u die voorzieningen ook nooit hoeft te gebruiken?”..