Etiketjes

 

Mijn cliënt, een manager, komt binnen in mijn kantoor. Ze maakt een nerveuze indruk en ze steekt direct van wal. Ze vertelt dat ze vele trajecten heeft doorlopen om zich beter te voelen, maar geen enkele had een blijvend resultaat. De laatste coach had haar, na onderzoek, gemeld dat ze ‘drie saboteurs’ in zich heeft. “Of ik ook met saboteurs werkte? “, vroeg ze mij. “Ik werk liever met jou!” was mijn antwoord.

Het luchtte haar zichtbaar op en ook met haar ging
het, na Weer in Balans, aanzienlijk beter. Maar waarom, zo vraag ik mij af, hebben wij, en dan met name professionals in de, mentale, gezondheidszorg zo’n behoefte om mensen een etiket op te plakken? “Zie je wel, ik ben geen aansteller” is dan vaak de opluchting, maar bestaat dan niet het gevaar dat mensen in hun etiketje gaan geloven, in plaats van in genezing dan wel verbetering? De schrikbarende toename van de kosten van de gezondheidszorg is al decennia gaande en er lijkt geen eind aan te komen. Aldous Huxley zei ooit:

“De geneeskunde heeft zo’n enorme ontwikkeling doorgemaakt, dat er nagenoeg geen gezond mens meer is!”
Wordt het niet tijd voor een ‘paradigm shift’?
Een andere manier van denken over gezondheid en balans, over gezond werken en leven?

Het aantal gevallen van een burn-out is in 2009 met 48,5% (!) gestegen volgens het Nederlands Centrum voor Beroepsziekten. Miljoenen houden het dagelijkse leven slechts vol met gebruik van antidepressiva, pijnstillers of andere middelen. Een teken aan de wand wat we niet langer mógen en kúnnen negeren! We leven in een overspannen samenleving, in een ratrace waar geen ontsnapping uit mogelijk lijkt. Waar zijn we mee bezig?! Dat het anders kan weten de organisaties waarvoor mijn cursisten werken: zij bewijzen het namelijk, iedere dag!