Het verhaal van Ferdinand (52)

 

Wat overkomt mij nu? Waarom voel ik wat ik voel? Waarom lukt het me niet meer los te komen van de situatie? Het is toch maar werk? Zo maar een opsomming van de gedachten die door mijn hoofd spookten. Ik de “people manager’ die altijd in control was, gek op dynamiek, altijd barste van de energie, en vooral altijd klaar stond om anderen te helpen in woord en daad. Maar wie zorgde voor mij? Ik zelf in ieder geval niet. “Slecht” zeg je dan achteraf maar op dat moment besefte ik dat niet. Ik was vooral verbaasd.

“Je moet eens met Harry Grob gaan praten”, zei een collega op een ochtend. Wie is dat dan? Wat doet hij? Hoe doet hij dat? Ja zeg het maar.

In het mooie klooster Dolphia, waar ik als klein jongetje heb gevoetbald in de gangen, vonden vijf individuele sessies plaats waarin Harry mij vrij aan het woord liet en mij wees op mijn gedrag en de gevolgen van dit gedrag. Al gauw merkte ik dat ik weer op het goede spoor kwam. De balans kwam weer terug en mijn zelfvertrouwen nam ook weer toe.

Geen zweverige prietpraat, geen trucjes maar gewoon wijzen waar het op staat en vooral mijzelf aan het denken zetten. Dat zijn denk ik de grootste kwaliteiten van Harry. Met name die stiltes, de stiltes waarin het meeste werd gezegd zal ik niet vergeten. In één woord top.

Ferdinand – manager ziekenhuis